Związki żelaza w wodzie pochodzić mogą z różnych źródeł: z gruntu, z zanieczyszczeń ściekami, z korozji żelaznych zbiorników i przewodów. Wody żelaziste mają szereg ujemnych cech: nieprzyjemny, specyficzny zapach i żelazisty smak, skłonność do osadzania szlamów w rurociągach, grzejnikach, wyparkach, pozostawianie plam na pranych tkaninach, pokrywanie żółtymi plamami porcelany i szkła, ujemny wpływ na jakość produktów spożywczych i wyrobów przemysłowych. Woda do picia nie powinna zawierać więcej niż około 0,3 mg/l, powyżej 0,5 mg/l jest dawką zabójczą dla roślin a 1mg/l dla ryb. Wody żelaziste sprzyjają rozwojowi bakterii żelazistych w instalacjach gdzie wytwarzają rdzę gąbczastą lub nitkowatą - co powoduje zatykanie przewodów, zawartość żelaza w wodzie sprzyja rozwojowi roślin wodnych np. alg. Woda w Wiśle zawiera 8mg/l żelaza zaś dopuszczalne zawartości Fe do picia - max 0,3mg/l, do produkcji pigmentów poniżej 0,001mg/l, zaś do produkcji papierów wartościowych jeszcze mniej.

Odżelazianie wody można realizować na drodze: - napowietrzania (aeracja) i filtrowania - napowietrzania, nawapniania i filtrowania - koagulacji.

O wyborze metody decydują: pochodzenie wody, skład fizyczno- chemiczny wód naturalnych, ilość i rodzaj występujących związków Fe. Napowietrzanie i filtrowanie. Odżelaziacze otwarteTę metodę stosuje się do wód wgłębnych, nie zawierających tlenu.

Fe(HCO3)2 + 2 H2O → Fe(OH)2 + 2H2O + 2 CO2

2 Fe(OH)2 +0,5 O2 + H2O → 2 Fe(OH)3 Napowietrzanie wykonuje się przez rozdeszczowienie, rozpylanie za pomocą dysz, wtłaczanie powietrza pod ciśnieniem do wody, ściekanie cienkich warstw wody po materiałach porowatych.