Denitryfikacja

Mechanizmy dysymilacyjnej redukcji azotanów
W środowisku wodnym azotany mogą być redukowane:
- do azotu amonowego — w szlaku asymilacyjnym;
- do tlenków azotu i azotu cząsteczkowego — w wyniku oddychania azotanowego, czyli redukcji dysymilacyjnej.

W obu procesach pierwszy etap polega na redukcji azotanów do azotynów. W szlaku asymilacyjnym uczestniczy reduktaza azotanowa typu B, w dysymilacyjnym zaś redukta-za azotanowa typu A. Enzym B jest enzymem konstytutywnym, natomiast enzym A u większości drobnoustrojów jest wytwarzany indukcyjnie. Dysymilacyjna redukcja azotanów w warunkach anoksycznych, tj. przy braku tlenu i w obecności azotanów, jest nazywana denitryfikacja. Zdolność denitryfikacji wykazują liczne bakterie heterotroficzne i grzyby. W osadzie czynnym stwierdzono występowanie przedstawicieli rodzajów: Pseudomonas, Alcaligenes, Achromobacter, Arthrobacter, Flavobacterium, Moraxella, Chromobacterium, Bacillus i Hyphomicrobium. Grabińska-Loniewska z osadu czynnego hodowanego na pożywce syntetycznej wyizolowała i zidentyfikowała 70 szczepów bakterii. Wśród nich dominowały bakterie z rodzaju Pseudomonas (47 szczepów), Proteus (13 szczepów), Agwbacterium (5 szczepów) oraz Alcaligenes (6 szczepów). Bakterie denitryfikacyjne w biocenozie odżywianej metanolem stanowiły 95,8% ogółu mikroorganizmów, glicerolem — 96,6%, a kwasem octowym i mlekowym, odpowiednio: 85,4 i 86,2%. Większość bakterii zdolnych do denitryfikacji ma zespół enzymów umożliwiający im wykorzystywanie zarówno tlenu, jak i azotanów jako akceptorów elektronów. Procesy oddychania tlenowego są korzystniejsze pod względem energetycznym. Z tego powodu dopiero wyczerpanie tlenu ze środowiska powoduje zmianę przepływu elektronów z tlenowego łańcucha oddechowego do azotanowego.